Beste meneer Anema,
Ik zou het graag met u hebben over de toekomst van het dames marathonschaatsen. “Tenenkrommend” noemde u het afgelopen NK marathonschaatsen bij de dames.
En eerlijk is eerlijk, ik kan u daar niet helemaal ongelijk in geven.Toen ik de wedstrijd terugkeek dacht ik ook: dit is geen uithangbord voor onze sport. Hulde voor de NOS, die de koersen volledig en live uitzond. En eeuwig zonde dat we nu net die dag geen mooie titanenstrijd konden laten zien, maar een neutralisatie voorgeschoteld kregen na die nare valpartij van mijn ploeggenoot Imke, een neutralisatie die de al matte koers nog meer verlamde. En vervolgens de discutabele actie van uw paradepaard, Irene Schouten, richting Lisa van der Geest. Daags na de wedstrijd wordt er volop gesproken over het NK. Maar het gaat niet over heldenverhalen maar over gekeuvel en dat is heel jammer.
Een goede vriendin van mij speelt rugby in het Nationale team. Nederlands damesrugby hoort bij de Europese top. Ik heb nog nooit damesrugby op tv gezien, en zij zijn nu alle zeilen aan het bijzetten om hun deelname aan het WK rugby 2017 te crowdfunden want sponsors zijn er niet en steun vanuit de bond ook niet echt. Dat wist u vast niet, net als de rest van Nederland. Wat dat betreft hebben wij het als marathonschaatsers dan nog best goed qua ‘exposure’ en mogen wij dames al helemaal niet zeiken. Of wel dan?
U zei: “er mot getraind worden”. Daar ben ik het ook mee eens. Ik kwam er als beginnende marathonschaatser al snel achter dat ik het toch echt niet ging redden op mijn ‘talent’. Hard werken is de oplossing, maar aangezien ik niet tot mijn 40e mijn handje op wil houden bij mijn ouders en een sugar daddy zich ook nog niet heeft aangediend houd ik mij toch echt ook nog bezig met een fulltime studie. Dat is geen excuses zoeken, ik heb het vertrouwen dat ik er uiteindelijk door hard werken ook kan komen. Het duurt alleen wat langer.
Een vedette worden, eentje die als Mozes door het peloton rijdt, waar alles en iedereen voor opzij gaat. Met bravoure en zelfvertrouwen wegknallen, en dan mijn wil opleggen op de rest. Rondjes 30, 31 eruit knallen rondenlang. Dat de concurrentie me niet eens terug durft te rijden omdat ze mijn bloeddorstige verbetenheid om alles en iedereen aan gort te rijden zien, voelen en ruiken.
Die vedetten, die missen we wel een beetje.
Dus, meneer Anema. Als u de volgende keer weer een trainingskamp organiseert naar Tenerife, of een ander zonnig oord, zie ik uw uitnodiging graag tegemoet. Ik, en de rest van het damespeloton. Zodat we, kuddedieren die we zijn, gezellig keuvelend als collectief de trainingen kunnen afwerken. Want god forbid dat ik in mijn eentje, helemaal alleen op mijn fiets een berg moet bedwingen. Dan word ik als vrouw natuurlijk gelijk eenzaam, en kan ik alleen maar denken aan kinderen baren en dat soort ongein.
Met vriendelijke groet,
Jessica Merkens
Team Mastermind
D048
Column gepubliceerd op marathonschaatsenutrecht.nl
Als reactie op: Anema mist killersmentaliteit bij marathonschaatssters (NOS)