Elf jaar lang deed ik aan marathonschaatsen. Dat eerste jaar maakte ik meteen een serieuze natuurijsperiode mee. Het had zo hard gevroren dat er een NK natuurijs werd georganiseerd, op de Grote Rietplas in Emmen. Daar stond ik dan aan de start, twintig jaar, ik reed pas net een paar maanden mee. Ik wist amper wat voor en achter was in het peloton, of nou ja, de achterkant kon ik wel uittekenen. De konten van mijn tegenstandsters kende ik beter dan hun gezichten.

Soms waagde ik mezelf vooraan het peloton, bij de échte toppers, dan ging ik grootmoedig mee in de aanval. Om kort daarna als allereerste onder de douche te staan, terwijl daarbuiten op het ijs de wedstrijd pas echt losbarstte. Mijn ploegleiders Piet en Marianne, een Hagenees stel van in de zestig zagen het iedere keer met lede ogen aan. De één politieagent, de ander verpleegkundige, allebei het hart op de tong.

‘Sow de balleh. Jèhes, je bént niet van ijzer!’ zeiden ze hoofdschuddend.

Op dat eerste NK was ik het klassieke voorbeeld van pelotonvulling. Ik brak ook nog eens mijn schaatsijzer en viel. Toen een paar uur later de kleine Yvonne Spigt met ferme vinnige slagen in haar eentje als winnares over de finish gleed was ik allang door een sneeuwscooter van het ijs geplukt. Het maakte diepe indruk. In mij nestelde de droom zich vast: ooit wilde ik ook winnend over de streep komen.

Op Nederlands natuurijs.

(Uit Op eigen houtje – de ongelooflijke verhalen van vrouwen in de Elfstedentocht)