Foto: Kevin Kwee
Onlangs las ik een artikel in NRC getiteld ‘Wat als wat je het liefste doet te weinig geld opbrengt?’, waarin een artiest/jurist, bierbrouwer/IT-consultant en textielkunstenaar/GGD-bemonsteraar geïnterviewd werden. Ze hadden net zo goed hun eigen freelancers kunnen interviewen, dacht ik bij mezelf.
Over twee weken vertrek ik met mijn team naar de Weissensee om marathonwedstrijden te schaatsen, met als sluitstuk de Alternatieve Elfstedentocht. Deze 200 kilometerslange wedstrijd heb ik inmiddels drie keer gefinisht, met een elfde plaats als hoogste notering. Het doel is dit jaar groter…
Vandaag zes jaar geleden reed ik de Hollands Venetiëtocht, een klassieker door Giethoorn die in 1996 voor het laatst werd verreden (met Klasina Seinstra en Erik Hulzebosch als winnaars). Het was mijn allereerste seizoen als marathonschaatsster en toch drong de mystiek van deze natuurijsklassieker meteen heel goed tot me door. Ik schreef er later deze column over.
Even bevond ik me afgelopen zaterdag in een kansrijke ontsnapping. We hadden tweehonderd meter, zo ver was ik nog nooit gekomen. Tussendoor kregen we een premiesprint. Voor drie rijdsters een prijs: vijftig consumptiebonnen voor de Jaap, het café bij de ijsbaan in Amsterdam. We waren met vier en ik rekende me rijk.
Hij ziet er retro uit. Zwarte salopette, grote bril, dikke snor. En een bontgekleurd jaren ’90 Agu fietsjack, dat meer op een bomberjack lijkt. Hij legt een krant op de met ijzel beslagen boomstronk en haalt een stel vlijmscherp geslepen Viking schaatsen uit zijn leren bowlingtas.
Ik zou het graag met u hebben over de toekomst van het dames marathonschaatsen. “Tenenkrommend” noemde u het afgelopen NK marathonschaatsen bij de dames.